DOĞUM GÜNÜM

Bugün 27 mayıs, benim doğum günüm. Çocukluğumdan alışığım bu özel günü kutlamaya, sağolsun annem her doğum günümde pastamı yapar, arkadaşlarımı çağırırdı. Derken...kızlarım geldi yanıma bana sarıldılar ve doğum günümü kutladılar. İyi ki doğmuşum ve ben doğmasaydım onlar da doğmaz mış dediler. Annem akşamdan aradı beni..doğum günümü kutladı. "  Kaç yaşına girdim ben annecim" diye sordum, bilemedi, hatırlayamadı..Ben de 47 deyince.." aaa o kadar oldun mu kızım " dedi, inanamadım. Kadına az çektirmedim tabi, yılları unutmuş, aklı sürekli bendedir. Canım annem, bilseydik kader bize neler edecek..kim ister ki doğmayı. şimdi kalkıp hayatımı sorgulayacak değilim, ama tek pişmanlığım var hayatta onu da bilen biliyor. Kendimi seviyorum, her zaman enerji doluyum, daima yaşayacak bir neden bulabiliyorum. 47 yaşıma geldiğime de inanamıyorum. Ben hala kendimi 17 yaşında hissedebilen küçücük bir kızım galiba. Deli doluyum, kalbimde inanılmaz bir sevgi yoğunluğu var. Beni sevenler var çok şükür, benimde sevdiklerim var. Bunun dışında en önemlisi sağlık tabi. Benim yaşımda bir çok arkadaşım sağlık sorunlarıyla uğraşıyor, ya da hayatlarından bezmişler. Benim de arada sağlık sorunlarım oluyor ama çok şükür bezdirecek kadar değil, inşallah da olmaz. 47. yaşımda kızımı evlendireceğim kısmetse, onun hazırlığı var ve duygusallığı tabiki. Hayatımın bu evresine eskisi kadar olmasa da yine yoğunum, yine birşeyler yapabiliyorum. Hep beni ürkütürdü 40lı yaşlar. Aslında kadınlığımızın en olgun, en güzel dönemi bence. Fakat 50 yaşıma gelmeyi de istemiyorum bir yandan. 40 yaşına girdiğim günkü endişeyi yaşayacağımı sanıyorum çünkü. Yıllar geçiyor, yaşlanıyoruz ya da yaş alıyoruz diyelim. Kendime iyi bakmaya çalıştım ömrüm boyu, ama çok fedakarlık yapmanında aptallık olduğunu öğrendim. Şimdi diyoruz ya hep kendim için yaşayacağım, yok yine öyle olmuyor, olmuyor. Hayatımızda yakınlarımız olduğu sürece, hele de bir anneyseniz olmuyor.
Mutluyum aslında, gerçekten mutluyum. Hayatımda diken gibi batan olumsuz insanları bertaraf ettim. Çok yol aldım, çok şey öğrendim. Yaptıklarımdan, yaşadıklarımdan pişman değilim, bir tek şey dışında. Ona da kader diyorum. Allah bana ne kadar ömür biçmiş bilemem ama bundan sonra yaşayacağım ne kadar yıl varsa o yılların eskiyi aratmamasını, hayallerimin ve umutlarımın her daim devam etmesini kendim için diliyorum. Çünkü hayat umut ettikçe var...

DİLEK TOKSOY